วันวิวาห์

ทั้งสองล้วนพร้อมใจกันทิ้งโลกภายนอกเอาไว้เบื้องหลัง  และยังคงถ่ายทอดสัมผัสรักที่เนิ่นนานและหนักหน่วงให้กันและกันอย่างยากจะหักห้ามใจได้  ยังความวาบหวาม  ซาบซ่านไปทั่วทุกสรรภางค์ไปจรรโลงสองดวงใจ  ให้ฉ่ำชื่นพอประทังความคิดถึงความโหยหาจากกันและกันไปได้บ้าง  แต่ในที่สุดก็ต้องยุติการกระทำลง  เมื่อต่างฝ่ายต่างเรียกสติกลับเข้าตัวได้

            “ผมรักคุณ”

นั่นคือความจริงจากใจของเขาที่บอกเธอออกไปในที่สุด  หลังจากต้องฝืนใจผละจากร่างนุ่มนวลของเธอ  และแทนการบอกรักเขากลับวันวิวาห์ได้แต่มองหน้าคมเข้มไว้แค่นั้น  ไม่นานหยดน้ำใส ๆ ก็ไหลรินอาบสองแก้มลงมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวดเกินจะทานทน  ก่อนจะโผลเข้าไปกอดเขาไว้อีกครั้ง  ประหนึ่งเป็นการปลอบใจเขาและตัวเอง  ว่าสิ่งที่เขาบอกมาเมื่อสักครู่นี้  เธอไม่อาจจะสนองตอบความต้องการได้

            “เราต่างก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบค่ะ  คุณเองก็รู้ดีอยู่แล้ว”