ใยเสน่หาซาตาน

"น้องชายของฉันไม่อยากกินของเหลือเดนอย่างเธอหรอก ชวิกา!" คำพูดของรังสิมันต์ที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้นเปรียบเสมือนคลื่นลูกใหญ่ที่โหมพัดกระหน่ำทำลายหัวใจของเธอให้บอบช้ำ ชวิกาเงยหน้าสบตาคนร่างสูงตรงหน้าที่มีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่างด้วยความรู้สึกเจ็บปวด หยดน้ำใสๆ ที่คิดว่าแห้งเหือดไปแล้วในคราแรกกลับไหลพรากออก มาใหม่อีกครั้งอย่างมิอาจต้านทาน "ถ้าน้องไวน์สกปรก ที่เก้าก็อย่ามาแตะตัวน้องไวน์สิคะ" หญิงสาวเอ่ยประชดเขาทั้งน้ำตา "ฉันไม่อยากแตะต้องตัวเธอนักหรอกชวิกา อยากกลับกรุงเทพนักใช่ไหม ได้! ไปเก็บกระเป๋าซะ ฉันจะให้คนงานไปส่งเธอที่สนามบิน... อ้อ! แล้วอย่าลืมเก็บเอาความสกปรกของเธอ ใส่กระเป๋ากลับกรุงเทพไปด้วยล่ะ อย่าได้เที่ยวทิ้งเรี่ยราดเอาไว้แถวนี้ เพราะคนของฉันที่นี่ไม่มีใครสกปรกสักคน!"