เสน่หาพรหมจรรย์

เสน่หาที่แสนหอมหวาน หากได้มาครอบครองเมื่อไหร่มันก็ไม่ต่างจากบ่วงพันธนาการเส้นเขื่อง คือ ‘เสน่หาพรหมจรรย์’ ความบริสุทธิ์ที่พวกเขาได้มาครอบครอง ภายในอุ้งมือมารของเป็นเอกพรหมจรรย์ที่แสนหวงแหนของลลิตา ต้องตกเป็นของเขาอย่างไร้หนทางขัดขืนลลิตาก้าวเดินฉับๆตรงไปยังคู่หมั้น หนุ่มที่หล่อนคิดว่าเขาอาจจะแค่เลวเพราะปมในอดีตแต่หล่อนเพิ่งซึ้งก็ตอนนี้ ว่าคนอย่างเป็นเอกเลวโดยกมลสันดานจริงๆ “ขอให้เราจบกันแค่วันนี้ตรงนี้ตาคงทำใจให้รักผู้ชายสารเลวแบบพี่ไม่ได้อีก แล้ว... ลาก่อนตลอดชีวิต” ... และภายในอ้อมกอดที่อบอุ่นของเป็นใหญ่ พรหมจรรย์ที่แสนมีค่าของคนางค์พร้อมยินยอมมอบให้เขาด้วยหัวใจ “ความรู้สึกของนางก็ของจริงเหมือนกันค่ะถ้าไม่รู้สึกอะไรก็คงจะไม่มานั่ง อยู่ตรงนี้หรอกคุณใหญ่เห็นแก่ตัวเอาแต่ใจเคยถามตัวเองสักครั้งบ้างหรือเปล่า ว่าที่อยากแต่งงานกับนางที่จริงน่ะต้องการอะไร ความรักหรือว่าเรื่องอย่างว่า” “ใช่ผมยอมรับว่าผมเห็นแก่ตัวผมยอมรับว่าผมคิดถึงเรื่องอย่างว่ากับคุณตลอด เวลาแต่ก็เพราะว่าเป็นคุณนะคนางค์ผมถึงได้มั่นใจว่าต้องเป็นคุณเท่านั้นที่ จะมาอยู่เคียงข้างผมไปจนชั่วชีวิตแต่คุณกลับมองผมเป็นแค่ไอ้ผู้ชายบ้าตัณหา คนหนึ่งถึงต่อให้ผมเป็นสุภาพบุรุษที่สุดในโลก ถ้าได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่รักไม่มีผู้ชายหน้าไหนมันกล้าสาบานออกมาหรอกครับ ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอก็เหมือนที่ผมรู้สึกกับคุณ!” ทว่าความเสน่หาที่เกิดขึ้นบนหนทางซึ่งเต็มไปด้วยขวากหนามกลับทำให้พวกเขาและ เธอต้องพรากจากความเจ็บปวดกับวันเวลาที่ตามหาและรอคอยเนิ่นนานพอจะทำให้ หัวใจทั้งสี่ดวงได้เข้าใจถึงสิ่งหนึ่งที่มีค่ามากกว่าพันธนาการด้วย พรหมจรรย์นั่นคือเสน่หาแห่งรสสตรีที่หอมหวาน บทพิศวาสร่านร้อนใดๆก็มิอาจเทียบได้กับเสน่หาที่หัวใจทั้งสี่ใฝ่ปอง นั่นคือ ‘รัก’  เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาติดตามพร้อมกันในเสน่หาพรหมจรรย์เล่มนี้