กำราบรักเจ้าพ่อ

“เธอเลือกที่จะอยู่ที่นี่เองนะ… แม่แมวขโมย” “ฉันพูดแบบนั้นเสียที่ไหน” “ก็เธอทำมือถือฉันพัง... ซ้ำยังไม่ยอมให้ฉันแจ้งความ” “ก็ใช่ แล้วไงฉันยังไม่ได้บอกสักคำว่าต้องการอย่างที่คุณว่า” “ก็เธอเลือกอยู่ที่นี่... ให้ฉันเป็นฝ่ายสะสางคดีเอง อย่างนั้นไม่ใช่เหรอที่แมวขโมยอย่างเธอต้องการ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงอย่างผู้ที่เหนือกว่า รอยยิ้มดูถูกแต้มที่เรียวปากหยักจนคนมองโมโห เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าเขาหมายถึงอะไร ก่อนจะตอบกลับไปด้วยอารมณ์โมโหที่มีมากกว่า “คิดเอาเองน่ะสิ!” “แน่นอน ผู้ถูกกระทำ ย่อมคิดแบบนั้นอยู่แล้ว” “อย่าแม้แต่จะคิด!”เธอขู่ฟ่อ ขณะแผ่นหลังบางชนเข้ากับกำแพงหินเต็มเปา “เธอ โชคร้ายแล้วล่ะแม่แมวน้อยเอ๋ย เพราะร่างกายของฉันมันอยากยุ่งกับโจรสาวพราวเสน่ห์อย่างเธอเข้าให้แล้ว”เขาเอื้อมมือไปแตะที่ปลายคางมนของเธอ “อย่ามาโดนตัวฉันนะ!” “ช่วยไม่ได้ เธออยากเข้ามาขโมยของผิดห้องเอง จะโทษใคร” “แต่ฉันยังไม่ได้เอาของๆ คุณไปเลยสักชิ้นนะ คุณจะมากล่าวฉันลอยๆ ไม่ได้” “งั้นเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจของเธอ และในฐานะผู้เสียหาย...ฉันขอค้นตัว...” เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาติดตามพร้อมกันใน กำราบรักเจ้าพ่อเล่มนี้