พยาบาทรักลวงใจ 2

“ผมรักคุณนะผึ้ง  ผมรักคุณ  ผมขอโทษในทุกสิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมด  ผมขอโทษ”

น้ำเสียงที่แสดงถึงความเสียใจจากการกระทำของตัวเอง  พรั่งพรูออกมาจากปากหนาที่ขยับบอกคำรักและคำขอโทษ  แต่ทว่าวชิราภรณ์ที่บัดนี้หัวใจสาวแกร่งยิ่งกว่าเพชรไม่ได้ยินดียินร้ายกับคำรักและคำขอโทษของธัญญ์เลย

            “รักเหรอ  ฮึ!!”  เธอหัวเราะในลำคอ  “ความรักของคุณมันมาช้าเกินไป  ช้า...จนฉันไม่ต้องการ  ส่วนคำขอโทษของคุณฉันให้อภัย  เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก  ต่างคนต่างเดินต่างคนต่างใช้ชีวิต  แล้วเรื่องลูก  คุณไม่ต้องห่วง  ฉันจะเลี้ยงเขาให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่งจะเลี้ยงลูกได้  แล้วฉันก็จะไม่บอกลูกของฉันด้วยว่า  พ่อของเขาทำเลวอะไรไว้กับแม่ของเขาบ้าง  ฉันจะบอกลูกว่า  พ่อของเขาตายไปแล้ว”

            “แต่ผมยังอยู่นะ  ยังไม่ตาย  ผึ้งทำแบบนี้ไม่ได้  ลูกของเราต้องการพ่อนะ”

            “คุณตายไปแล้ว  คุณตายจากฉันไปตั้งแต่วันนั้น  วันที่คุณบอกว่าคุณทำทุกอย่างเพื่อการแก้แค้น  เพราะฉะนั้นคุณอย่ามาทวงสิทธิ์ของความเป็นพ่อ  คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดคำนั้นด้วยซ้ำคุณธัญญ์”