ทัณฑ์พิศวาสจอมมาร

“เฮ้ นี่คุณ ที่ทำเมื่อกี้นี้ก็มากเกินไปแล้วนะ ผมคงให้คุณทำได้แค่นั้น มากกว่านี้ผมคงปล่อยให้คุณทำไม่ได้!” “คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย!!” ดวงตาคมจ้องเธอวาววับ ปวิดามั่นใจว่าเธอเห็นใบหน้าของเขาแดงก่ำ ก่อนที่ร่างบอบบางของเธอจะปลิวหวือขึ้นไปบนอยู่บ่ากว้างของเขาอย่างที่เธอตั้งตัวแทบไม่ทัน “เดี๋ยวคุณจะได้รู้ ว่าผมเป็นลูกผู้ชายแค่ไหน เมื่อคืนคุณคงยังดูไม่ค่อยออกใช่ไหมว่าผมเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า!” ปวิดาดิ้นรนขัดขืนเขาเป็นพัลวัน เมื่อเริ่มรับรู้ชะตากรรมของตัวเอง กำปั้นเล็กๆรัวลงบนแผ่นหลังแข็งแรงอย่างไม่ยั้ง แต่ก็ดูมันจะไร้ผล “กรี๊ด ด ด ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า เห็นแก่ตัว ปล่อยฉันนะ โอ๊ย!” ฝ่ามือหนักๆฟาดลงมาบนสะโพกกลมมนแรงๆอย่างต้องการให้เธอรู้สึกเจ็บ ขณะแบกร่างที่กำลังดิ้นไม่หยุดนั่น เดินขึ้นบันไดบ้านไปอย่างไม่สะทกสะท้าน เขาคงต้องสั่งสอนผู้หญิงคนนี้อีกสักครั้ง เธอจะได้รู้ซะทีว่าเขาเป็นลูกผู้ชายแค่ไหน!