รักเธอไม่เคยพอ (NEVER TOO MUCH)

ใครบางคนในบาร์ของเบนเปิดตู้เพลง เสียงเพลง “แบ้ด ทู เดอะ โบน” ดังกึกก้อง เสียงมันสั่นสะเทือนในอกและในสมอง

 แล้วเบนก็เห็นเธอ

 เธอเดินออกมาจากเงามืดและข้ามถนนตรงมาทางเขา เบนมองเหมือนถูกมนตร์สะกดขณะที่ม่านหมอกดูเหมือนจะแยกออกรอบกายเธอ ทำให้เธอดูเหมือนวิญญาณล่องลอยมา ฝีเท้าที่เชื่องช้าเป็นจังหวะเข้ากับเสียงเพลงและเสียงเต้นของหัวใจ

 แสงไฟถนนสะท้อนเรือนผมสีน้ำตาลอดแดงที่รวบสูงไว้เป็นหางลา มันอาจดูเรียบร้อยดีในช่วงหนึ่งของวันนี้ แต่ตอนนี้มันห้อยและหลุดลุ่ยระรอบดวงหน้าและผมหน้าชื้นเหงื่อลุ่ยลงปิดตา เธอใส่เสื้อแขนกุดสีขาวเลอะฝุ่นใต้เสื้อกางเกงติดก้นแบบเอี๊ยมขาสั้นชายลุ่ย กับรองเท้าบู๊ททำงานสีน้ำตาลทับถุงเท้าสีเทา

 เบนไม่ขอเรียกมันว่าเสื้อผ้าของผู้หญิง เรียกมันว่าเสื้อผ้าเซ็กซี่ได้มั้ย จะอะไรก็ช่าง เอาเป็นว่าเธอทำให้เขาสนใจก็แล้วกัน

 เบนอดสงสัยไม่ได้ว่ากางเกงชั้นในแบบไหนที่ผู้หญิงจะใส่ใต้เสื้อผ้าแบบนั้น

 แม้ว่าเธอจะดูเร่าร้อนยิ่งกว่าไฟประลัยกัลป์ แต่ก็ย่างก้าวยาวๆ อย่างมาดมั่นและคล่องแคล้วรับกับเสียงเพลง แบ้ด ทู เดอะ โบน

 เธอเดินแบบผู้หญิงที่พอใจในตัวเอง และมันทำให้เบนเกิดอารมณ์เขาเห็นว่าความมั่นใจในตัวเองของผู้หญิงเป็นอะไรที่เซ็กซี่มากเสมอ

 ความที่เธอยืนอยู่ในเงามืด จึงไม่เห็นเขาจนกระทั่งนาทีสุดท้ายเมื่ออยู่ห่างจากเขาแค่สามฟุต ทั้งคู่สบตากัน หญิงสาวลังเล แล้วค่อยๆ กวาดตามองสำรวจเขาช้าๆ อย่างตั้งอกตั้งใจ เรียวปากเผยอน้อยๆ ด้วยความประหลาดใจ