จุดเทียนทั้งปลายทั้งโคน (สภาพ 70%)
ISBN: 9786169182627
ผู้แต่ง : วรพจน์ พันธุ์พงศ์
ผู้แปล : -
สำนักพิมพ์ : วรพจน์ พันธุ์พงศ์
ปีที่พิมพ์ : 2557
จำนวนหน้า : 223
ความรักเป็นเส้นทางของการเติบโต
เป็น 'วิถีร่วม' ที่บ่มเพาะให้เรารู้จักคนอื่น
แคร์คนอื่น ทำเพื่อคนอื่น
ไม่มีบทเรียนใดในโลกที่จะสอนคนเรา
ให้เข้าใจชีวิตได้ลึกซึ้งเท่าความรัก
ความรักเท่านั้นที่เปิดดวงตามนุษย์
ให้มองเห็นความละเอียดอ่อน
หยาบคายเกินไปที่จะมองความรักเป็นเพียงเรื่องได้หรือเสีย
หวาดกลัวเกินไปที่จะใช้ความล้มเหลวของใครบางคน
ปิดกั้นกักขังหัวใจตัวเอง ด้วยเกรงจะย่ำรอยแห่งการจากลา
มองโลกแง่ร้ายเกินไปที่เพียงเห็นวัยรุ่นหนุ่มสาวจูงมือกัน
ก็จินตนาการถึงโรงแรมม่านรูดและคลินิกทำแท้ที่รออยู่เบื้องหน้า
และอาจจะประมาทเกินไป ถ้าไม่ตระหนักหรือรู้จักเพ่งมอง
ว่าคนที่อยู่ข้างๆ ยังมีรอยยิ้มอยู่เป็นปกติ ?
ชื่อขบวน special express ความจริงผมว่ามันก็งั้นๆ ข้อดีคือสะอาดและออกตรงเวลามาก พูดถึงรถไฟไทย ใครก็คงนึกภาพออก กระทั่งดูถูกปรามาสตั้งแต่ชื่อตั๋วและว่าถ้าล่าช้าไม่เกินชั่วโมงก็นับว่าโอเค ความที่มันชินชาจนรู้สึกว่าเอาเถอะ เข้าใจ เข้าใจก็ได้ แอร์เย็นจนนั่งไม่เป็นสุข หนาวเชียงใหม่มาพอแล้ว ขึ้นรถกลายเป็นว่าหนักกว่าเดิม
คู่รักที่นั่งฝั่งตรงข้ามปิดม่าน เข้าประจำการพร้อมนอน หนาวจะบ้าตายแบบนี้มีอะไรดีกว่านอนกอดกัน คุยกันสองคน ผมมากับเพื่อน แต่เขามีธุระขอบินกลับก่อน ขาลงกรุงเทพฯ เลยโดดเดี่ยวไม่มีเพื่อนคุย
จัดข้าวของสัมภาระบนเตียงนุ่มนิ่มแล้วรู้สึกว่าจะนอนตอนนี้มันก็เกินไปหน่อย นี่เพิ่งจะเลยหนึ่งทุ่มมาไม่กี่นาที โดยไม่ต้องถามตัวเองมากประโยค ผมคว้ารองเท้าผ้าใบมาสวมใส่อีกรอบ แล้วเดินท่อมๆ ไปตู้เสบียง
ที่นี่ประเทศไทย แต่เดินเข้าไปไม่เจอคนไทยสักคน แสงไฟระยิบระยับวับวาวคล้ายร้านคาราโอเกะเถื่อนๆ ย่านบางพลัด เพลงเรียนว่าเพลงได้ไหม มันมีแต่จังหวะ ไม่มีเนื้อ จังหวะตี๊ดๆๆ ระดับความดังเดียวกับผับย่านถนนข้าวสาร สีหน้าพนักงานผ่อนคลาย ขวดเบียร์ที่วางเป็นแถวนับสิบบนโต๊ะฝรั่งหนุ่มสาวบอกเล่าว่าคืนนี้พวกเขาคงมีความสุข บางคนลุกขึันขยับโยกและคลึง บ้างยกโทรศัพท์บันทึกภาพความทรงจำ มีโต๊ะตรงริมหน้าต่างใกล้เคาน์เตอร์อาหารว่างอยู่ ผมตรงเข้าไปนั่งและสั่งเบียร์ขวดหนึ่ง ข้าวไข่เจียวอีกจาน
เสียงลูกล้อบดรางเหล็กกึกก้อง แต่เสียงเพลงที่ไม่มีเนื้อร้องก้องดังกว่า
พนักงานสาวเสิร์ฟร่างท้วมรำร่ายส่ายเอวไปพลาง ขณะคลี่กางพลาสติกหุ้มจานข้าวผัดกะเพรา เตรียมไปส่งให้ใครสักคน
ฟ้าข้างนอกมืดสนิท ในตู้เสบียงสลัว เดี๋ยวแดง เดี๋ยวเขียว เหลือง ม่วม ชมพู หมุนกะพริบเข้มจางสลับเวียนวน
"เปิดเพลงแบบนี้ทุกวันเหรอครับ" ผมถามเจ้าพนักงานหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งปีนไปหมุนหลอดไฟสีขาวดวงสุดท้ายออก เปลี่ยนเป็นไฟอารมณ์บาร์เต้นรำ
เขาพยักหน้า ยกแก้วเหล้าจิบบางๆ "ก็แบบนี้...ไม่งั้นมันเงียบจนเหงาเอาเลยนะคุณ"
ผมรินเบียร์ดื่ม คิดว่าเข้าใจความรู้สึกเขา ชีวิตคนเดินทางที่ย่ำรอยซ้ำรางบนทางสายเดียว วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า มีอะไรพอจะปัดเป่าไล่ความเหงาได้ก็ยืดหยุ่นผ่อนปรนกฏกติกา
บางเสียงแทรกเข้ามาในความรู้สึก
"เราเป็นคนจุดเทียนทั้งปลายทั้งโคน"
สารบัญ
- มิตซูโอะ, คุณด้วยหรือ ?
- ฮอร์โมน
- รักเอย
- ผิดแล้วไง
- ศิลปินหนุ่ม
- ไม้ใหญ่กับสายน้ำเชี่ยว
- ผู้หญิง
- ลิ้น
- แด่นักพิพากษา
- เรื่องส่วนตัว
- เราและนาย
- คนไร้ญาติ
- บางสิ่งที่ตามหา
- เป็นผู้ใหญ่
- คลื่นลูกใหม่
- จุดนั้น เส้นนั้น
- ดาวเหนือ
- คิดถึง 'รงค์ วงษ์สวรรค์
- หัวใจปาโจ
- ฯลฯ