ดินแดนคนตาบอด

“...ในดินแดนคนตาบอด คนตาเดียวคือพระราชา...”

“...เขาเริ่มประจักษ์แก่ใจว่า คนเราไม่อาจต่อสู้หักหาญกับเพื่อนร่วมโลกที่มีพื้นเพความคิดจิตใจเป็นคนละแบบกับเราอย่างสิ้นเชิง...”

“...คนตาบอดถามว่า เขายังคิดว่าตัวเอง ‘มองเห็น’ อยู่อีกหรือไม่ ‘ไม่แล้ว’ เขาบอก ‘เรื่องนั้นมันงี่เง่า’ คำนั้นไม่มีความหมายอะไรเลย ยิ่งกว่าไม่มีเสียอีก!...” 

บางส่วนจาก ดินแดนคนตาบอด

(The Country of the Blind)

“...ก็ไม่มีอะไรน่าแปลกใจที่ดินแดนแห่งคนตาบอดจะปราศจากคอนเซ็ปต์ว่าด้วย ‘แสงสว่าง’ ‘การมองเห็น’ และ ‘ตาบอด’ เพราะในดินแดนแห่งการแบ่งชั้นวรรณะก็ไม่มีคอนเซ็ปต์เกี่ยวกับความ ‘เสมอภาค’ และแน่นอนเราอาจจินตนาการถึงดินแดนแห่งคนหูหนวกที่ไม่มีคอนเซ็ปต์เกี่ยวกับ ‘เสียง’ และ ‘ดนตรี’ ฉะนั้นการมองเห็น (หรืออะไรอื่น) ที่ถือเป็นคุณลักษณะตามธรรมชาติและคุณค่ามาตรฐานปกติในวัฒนธรรมหนึ่งอาจถูกจัดเป็นความวิปริตและเป็นภัยคุกคามความมั่นคงของเผ่าพันธุ์ในอีกวัฒนธรรมหนึ่ง และเมื่อถูกพิพากษาเป็น ‘เชื้อร้าย’ เสียแล้วก็ย่อมต้องถูกกำจัดถอนรากถอนโคน...”

บางส่วนจากบทกล่าวตาม โทษฐานที่ตาไม่บอด โทษทัณฑ์ของการมองเห็น โดย มุกหอม วงษ์เทศ