(Pre-order) Cigar Pain คงมีรอยแผลเป็นตลอดกาล / SINNER P (เริ่มจัดส่ง 28.02.68)

----------------------------

แด่ทุกดวงจิตที่แหลกลาญ

แต่มิวายควานหาจิตวิญญาณที่หายไป

----------------------------

เมื่อโลกใบนี้ไร้ที่หลบซ่อนจากความเจ็บปวด หญิงสาวคนหนึ่งจึงปลดปล่อยตัวเองจากนรกบนดินสู่นรกของจริงในโลกหลังความตาย ที่มียมทูตรอถามไถ่ถึงที่มาอันโง่เขลาของมนุษย์ที่ทำเช่นเธอ

ระหว่างทางเดินไปยังประตูนรก เขาเปิดโอกาสให้เธอได้เล่าเรื่องของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย เธอจึงบรรจงเปิดเปลือยรอยแผล กางดูประวัติศาสตร์ของทุกความร้าวรานในชีวิตที่ตนเกลียดชัง เล่าให้ยมทูตฟังว่าที่ผ่านมาชีวิตใจร้ายกับเธอเพียงใด และเธอใจร้ายกับตัวเองเพียงใด

นี่จึงเป็นเรื่องเล่าที่มีความหมายอยู่ระหว่างจดหมายลาตายกับคำร้องขอพิจารณาไปเกิดใหม่ ว่าด้วยการแตกสลายและกอบโกยซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างมนุษย์เน่าเฟะที่มีปลายทางเป็นการพังทลายลงโดยสมบูรณ์ เพราะขาดแคลนรักทุกชั่วขณะของลมหายใจ

บางส่วนจากในเล่ม

การเกลียดตัวเองเป็นสิ่งแรกที่ฉันทำได้หลังจากตื่นนอน และเป็นสิ่งสุดท้ายที่หมั่นทำก่อนหลับฝัน ชีวิตอาจไม่โหดร้ายขนาดนั้น แต่เป็นฉันเองที่ใช้มันอย่างโหดเหี้ยม เฆี่ยนตีตัวเองด้วยความคึกคะนอง ไม่ระมัดระวังการเปลี่ยนผันของชีวิต กราฟความล้มเหลวพุ่งทะยานสูงขึ้นไม่มีท่าทีจะลด อีกทั้งยังก่อตัวเป็นปัญหาที่ฉันไม่เคยอ่านมันออกเลย 

—-----

ฉันเองก็คือมนุษย์คนหนึ่งที่ดำรงอยู่บนความไม่ดีพร้อม และในฐานะที่เกลียดตัวเองอยู่มากมาย ฉันก็พยายามที่จะตามหาหนทางรักตัวเองให้ได้สักครั้งเช่นกัน

—-----

ฉันหวาดกลัวการรักใคร ทุกรักที่แวะเวียนเข้ามาเที่ยวเล่นในหัวใจมีน้ำตาเป็นส่วนประกอบหลักเสมอ ฉันไม่คู่ควรกับรัก เพราะท้ายที่สุดความเจ็บช้ำจะเล่นงานฉันอย่างสนุกสนาน

—-----

มนุษย์ขึ้นชื่อเรื่องแตกสลาย กอบโกย

ประกอบใหม่ทุกคืนค่ำ 

มันไม่ใช่แค่วัฏจักร

นี่คือความพังของมนุษย์

—-----

ฉันล้มเหลวในความเป็นมนุษย์

โอบกอดตัวเองยังไม่ได้ รักอีกครั้งก็ไม่ได้

ฉันทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

แม้กระทั่งรักษาความเป็นฉัน

ก็ล้มเหลวอีกตามเคย

—-----

ความรักที่คอยเอาแต่ทำลายทำให้เธอเป็นเธอ เธอที่มีบาดแผลในใจเหวอะหวะ แม้โดนลมจนตกสะเก็ด ก็ยังเผลอไปเกามันจนเลือดของความเศร้านองไหลไปทั่วพื้น เธอไม่เคยหายดี ไม่เคยหายดีจากการเยียวยาใดๆ ทั้งสิ้น

เธอมีรอยแยกในใจมากมายเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่

—-----

ฉันไม่หวังสูงว่าสิ่งที่เป็นอยู่จะหายดี ขอแค่ให้ทุกนาทีที่มีอยู่นี้ง่ายขึ้นบ้างก็เพียงพอแล้ว

—-----

ฉันพังเกินกว่าจะซ่อมแซมตัวเอง มอมแมมเกินกว่าจะมีใครมารักได้ ทุกอย่างคงเหลือไว้เพียงแค่ซากปรักหักพัง แม้แต่เศษเสี้ยวความเป็นฉันก็ไม่หลงเหลือแล้ว

—-----

ฉันไม่อยากเป็นมนุษย์ที่เอาแต่โกรธวันจันทร์เจ็ดโมงเช้า

ด่าทอวันอังคารและวันพุธที่ยังมาไม่ถึง

ฝืนยิ้มในวันพฤหัส ลากดึงมาจนถึงวันศุกร์

อมยิ้มในเช้าวันเสาร์ หัวเราะร่าอีกครั้งเย็นวันนั้น

ตื่นสายอีกทีวันอาทิตย์ตอนสิบโมงเช้า

และซึมเศร้าอีกครั้ง เมื่อวันจันทร์กำลังจะมาถึง

—-----

ฉันเองไม่อยากแม้แต่จะอ้อนวอนเขาว่าขออยู่ต่อ อาจเป็นเพราะที่ผ่านมาในชีวิตฉันถูกผลักไสอยู่เสมอ การถูกต้อนให้ออกไปจากสถานที่ที่เขาไม่เต็มใจให้อยู่จึงเป็นเรื่องที่ฉันถนัด

—-----

เขาทำชีวิตฉันพังนับแต่นั้น ตั้งแต่บอกว่าไม่รัก ไม่รัก ไม่รัก ไม่รัก ไม่รัก ไม่รัก ไม่รัก ไม่รัก

ฉันรู้แล้ว ฉันพังแล้ว

—-----

หากความรักเป็นเรื่องยากเย็นขนาดนั้น ฉันไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมถึงพร่ำโหยหามันจากอ้อมกอดของเขาอยู่เรื่อยไป ที่ใครหลายคนพูดกันว่าหากรักกันมันจะง่าย ฉันก็พยายามรักเขาอย่างระมัดระวังที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว

—-----

“ความรักก็แบบนี้แหละมึง”

ความรักก็แบบนี้เหรอ แบบไหนล่ะ แบบที่ว่าแรกๆ แลดูดี เรียบง่าย เข้าใจได้ทุกอย่าง แต่ไปๆ มาๆ ก็ดันกลายเป็นอีโง่ในสายตาเขาเหล่านั้นน่ะเหรอ

—-----

ฉันละโมบมูมมามในความรักที่ไม่เคยส่งมาถึง และทอดทิ้งการรักตัวเองทั้งๆ ที่มันกองอยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่เคยมองเห็นคุณค่า เอาแต่ตำหนิติเตียน บั่นทอนและใจร้ายกับตัวเองอยู่เสมอ 

—-----

นี่แหละความฉิบหายที่แท้จริง บนใบหน้าและการกระทำทุกอย่างของเขา ราวกับมีป้ายสีแดงพร้อมคำเตือนโบกสะบัดว่าอย่า อย่า อย่า แต่ฉันก็ไม่นึกห้ามปรามตัวเอง ไม่รู้เพราะเหงา หรือเพราะเขาทำให้รู้สึกว่าความรักจะเกิดขึ้นจริงได้

—-----

ฉันอ่อนแอเกินไป หัวใจไม่มีพื้นที่ใหญ่มากพอที่จะกักเก็บความเจ็บปวดและรอยแผล ฉันไม่ใช่นักสะสมอะไรแบบนั้น ถึงจะคล้ายแต่ก็ไม่เคยอยากเป็นแบบนั้นเลย 

—-----

เราอยากมีชีวิตอยู่อย่างเจ็บปวดน้อยที่สุด แต่การให้อภัยตัวเองกลับเป็นเรื่องยุ่งยากขึ้นมาเสียอย่างนั้น เราต่างรอให้ใครเดินมาบอกว่าควรไปทางไหน แต่ไม่เคยกำหนดเส้นทางของตัวเองอย่างไม่เคลือบแคลงใจได้เลย

—-----

ชีวิตเป็นของคุณ เป็นของฉัน เรามาทำให้แน่ใจกันดีกว่าไหม ว่าต่อจากนี้เราจะให้โอกาสและให้อภัยตัวเอง อย่าถือโทษโกรธนาน อย่าร้าวรานเพราะใครที่ไม่เคยเห็นคุณค่าและความหมายของพวกเราเลย

—-----

ฉันไม่เคยลืมคุณได้ คุณรู้ คุณเลยใช้ลู่ทางเหล่านี้เพื่อเก็บฉันไว้ใช้งานในยามที่ใครสักคนไม่ถูกใจคุณอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่เคยอยากเริ่มใหม่ในเรา แต่ก็หวังว่าคุณจะพูดมันออกมาบ้าง พูดออกมาสิว่าลืมเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา และลองมาเริ่มต้นกันใหม่ดูไหม