อย่าให้รักนำทาง

สมชายไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าเขาเป็นคนที่มีจิตใจโลเลเป็นที่หนึ่ง เขาไม่เคยมุ่งมั่นที่จะทำอะไรจนสำเร็จ ไม่เคยคิดอะไรแล้วลงมือทำให้บรรลุผล ชีวิตของเขาก็เหมือนกันมันจะมีความยุ่งยากเสมอ เขารักคนง่าย และก็เบื่อง่าย ตอนออกจากบ้านเขาแค่รู้สึกว่าเบื่อชีวิตประจำวันที่ต้องทำงานเดิมๆ ทุกวันเหมือนหุ่นยนต์ เขามีความฝันว่าอยากใช้ชีวิตแบบสบายๆ ทำงานน้อยๆ เดินทางเยอะๆ ใช้เงินเท่าที่มีเท่าที่อยากจะใช้ ได้อยู่ในสถานที่ใหม่ ท่ามกลางผู้คนแปลกหน้า และเขาก็ได้พบสถานที่ดังใจหวัง ได้พบคนที่สามารถดูแลและดึงเขาออกมาจากวังวนเดิมๆ ได้ สมชายคิดว่าพระเจ้าส่งมา และพูดจาติดปากว่า ความรักย่อมนำทางไปสู่สิ่งที่งดงาม แต่เอาเข้าจริง ไม่ใช่เลย เขาไม่อยากอยู่ที่นั่นอีกแล้ว เขาอยากกลับมาอยู่ตรงจุดเดิม จุดที่เขาคุ้นเคย มีบ้านมีเพื่อนฝูง มีญาติมิตร ที่สำคัญเขามีครอบครัว เขาจะทิ้งผู้คนเหล่านี้ไว้เบื้องหลังได้อย่างไร เขาพยายามคิดแล้วคิดอีกว่าเขาจะต้องทำอย่างไร กลับหรือไม่กลับ ไปหรือไม่ไป แต่สิ่งที่เขาคิดและสรุปได้ชัดที่สุดจนต้องหยิบปากกามาจดไว้ในสมุดบันทึกก็คือ..."อย่าให้รักนำทาง"