คำ สาร ภาพ (วรพจน์ ทรัพย์เมฆ)

เป็นรวมบทกวีฉันทลักษณ์หลากรูปแบบ ทั้งโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน ร่าย ซึ่งผู้เขียนวางแนวคิดรูปแบบและเนื้อหาสอดคล้องกัน เปิดเล่มด้วยเรื่องราวดึกดำบรรพ์ในสำนวนที่ชื่อ ‘ระหว่างบรรทัดก่อนประวัติศาสตร์’ ก่อนจะเข้าสู่ ‘กรุงเก่ากำสรด’ ในบทถัดมา ขณะเดียวกัน ‘คำ’ ที่นำมาใช้ส่วนใหญ่เป็นภาษาที่ใช้ในกวีนิพนธ์โบราณ แสดงให้เห็นว่าผู้เขียนมีคลังคำและมีพื้นฐานด้านวรรณคดี โดยบางชิ้นงานได้นำ ‘โคลงกำสรวล’ และ ‘โคลงนิราศนรินทร์’ มาต่อยอดในผลงานของตนเอง

ทั้งนี้ เรื่องราวในเล่มไม่จำเพาะเพียงสมัยอยุธยา แต่ไล่เรียงมาสมัยรัตนโกสินทร์จนถึงยุคปัจจุบันปรากฏการณ์โรคระบาด เนื้อหาค่อนข้างหลากหลาย บางสำนวนน้ำเสียงเชิดชูกวีผู้มาก่อน บางชิ้นบูชาหนังสือ อีกด้านหนึ่งก็เสียดสีสังคม ประชดประชันคนไม่ขวนขวายใฝ่รู้ ส่วนผู้เขียนเองมีอหังการ์ความเป็นกวีซ่อนอยู่ แต่โดยรวมอารมณ์บทกวีค่อนไปทางหม่นเศร้า

ด้านความคิดสร้างสรรค์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งชื่อชุด ‘คำ | สาร | ภาพ’ นัยหนึ่งถือเป็น ‘คำสารภาพ’ แนวทางกวีของผู้เขียน อีกประการสำคัญ ผู้เขียนต้องการสื่อสารแยกเป็น ๓ พยางค์เพื่อบ่งบอกความหมายของ ‘คำ-สาร-ภาพ’ ในตัวเองอย่างชัดเจน ดังบทส่งท้ายที่ว่า

คำ คือภาษาภายใน

สาร หลั่งไหลเนื้อนามความรู้สึก

ภาพ สะท้อนซ้อนคิดฝันอันล้ำลึก

คำ-สาร-ภาพ ตกผลึกสำนึกกวี