เสียงพายุเหมันตฤดู และการเริงรำครั้งสุดท้าย

ผลงานหนังสือ(กึ่ง)นวนิยายของ สุขพงศ์ คหวงศ์อนันต์

ที่เริงรำอยู่ในห้วงความคิดราวกับเป็นการแสดงครั้งสุดท้าย

เป็นจินตกรรมแห่งตัวอักษร

เป็นกายภาพของผลึกความทรงจำต่อเหตุการณ์สามัญของมนุษย์

“พวกเขาเป็นดั่งสัตว์ที่ครอบครองความเคว้งคว้างว่างเปล่าเอาไว้ ด้วยสัญชาตญาณสัตว์ป่าที่ยังหลงเหลือ ไม่ได้รับการพัฒนาที่ถูกต้อง แต่เหตุใด ดวงตาข้าจึงต้องสนอกสนใจการดัดแปลงส่วนหนึ่งในพวกเขาให้กลายเป็นสัตว์ประเสริฐสูงส่ง ความสูงส่งสำคัญอันใดต่อข้านัก? เป็นไปได้หรือไม่ที่สัตว์ทั้งหลายจะยังคงมีชีวิตเยี่ยงสัตว์ป่า และได้รับความเจริญรุ่งโรจน์ตามแบบฉบับของมันไปพร้อมกัน”
-บางส่วนจากในเล่ม