เมือง บ้าน ผม

เขียนเรื่องสั้นผ่านหลัก ๒๕๐ เรื่อง อายุล่วงเลย ๖๐ ผมหมดความกลัวไม่ปล่อยให้ทฤษฎีเป็นอุปสรรคอีกต่อไป แต่มิได้โยนทิ้งอย่างอหังการ์ คงเหมือนนักเขียนรุ่นต่อๆ จาก เอ็ดการ์ อลัน ไป หรือ กีย์ เดอ โมปัสซังต์ พยายามคลี่คลาย ต่อยอดสร้างสรรค์จนกลายเป็นเอกลักษณ์ของตน สังคมเปลี่ยนตลอดเวลา วิธีสื่อสารเปลี่ยน รูปแบบภาษาเปลี่ยน วิธีเล่าเรื่องหลากหลายยิ่งขึ้น และพรมแดนเรื่องจริงกับเรื่องแต่งขยับเข้าใกล้กันชัดเจนยิ่งขึ้น เรื่องสั้นชื่อ “สิทธา” อยู่ในข่ายนี้ ผู้อ่านจะยอมรับหรือไม่เป็นสิทธิโดยชอบธรรม

เรื่องสั้นชุดนี้แบ่งเป็น ๓ ภาค คือ ‘เมือง บ้าน ผม’

ภาค ‘เมือง’ ผมนำเรื่องสั้น ๒ เรื่อง คือ เคว้งคว้างกลางนาคร (สตูดิโอสยามสแควร์) กับ เคว้งคว้างกลางนาคร (โลกกลับด้าน) เคยพิมพ์รวมเล่มมาก่อนมารวมไว้อีกครั้ง ผู้อ่านจะได้ติดตามเรื่องราวอย่างครบถ้วน

ยังมีเรื่องสั้นกึ่งนิทานตามท้าย ผมยังรักนิทานที่เป็นเรื่องเล่าอันอมตะจึงพยายามแต่งขึ้นมา เด็กหญิงซาดาโกะเคยมีชีวิตจริงๆ เล่าต่อๆ กันจนเกือบเป็นนิทาน แต่เนื้อหาไม่ใช่นิทานแน่นอน

ผมมุ่งเน้นความหลากหลายของเรื่องราวและวิธีเล่า มากกว่าเอกภาพของเนื้อหา