ปาจารยสาร ปีที่ 44 ฉบับที่ 2 (พฤษภาคม-สิงหาคม 2563)

" ฉบับหมา ๆ "

เป็นที่ทราบกันดีว่า สถานการณ์บ้านเมืองเราที่ผ่านมานั้น ทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัด และเก็บกดมาเป็นเวลากว่า 7 ปี ในระบอบเผด็จการ ไม่ว่าจะเป็นการแสดงความเห็น การแสดงออกเชิงสัญลักษณ์ ล้วนถูกห้ามในประเทศที่อ้างว่าเป็นประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข ทำให้ช่วงที่ผ่านมา นิสิตนักศึกษาและประชาชนส่วนมาก ออกมาใช้สิทธิใช้เสียง ถึงการทำงานของรัฐบาลในระบอบเผด็จการ (แม้จะอ้างว่าประชาธิปไตยก็ตาม) ถึงพรรคร่วมรัฐบาลจะมองว่านักศึกษาและประชาชนเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ แต่อย่าลืมว่า ประเทศนี้ขับเคลื่อนได้ด้วยภาษีประชาชน

ด้วยเหตุนี้เอง ทำให้กองบรรณาธิการตกลงกันว่า “เรื่องหมา ๆ” ที่รัฐบาลเคยทำ จะไม่มีทางถูกลบออกไปจากความทรงจำของประชาชนได้ วาระดังกล่าว ปาจารยสารจึงมีความเห็นจัดทำ “ปาจารยสาร ฉบับหมา ๆ” ขึ้นเป็นฉบับปฐมฤกษ์ ต้อนรับปีใหม่ แต่เรื่องหมา ๆ ที่เราทำนั้น ต่างจากรัฐบาลทำ กล่าวคือ “น้องหมาไทยและเทศ” ที่กล่าวถึง เป็นหมาตัวเป็น ๆ ไม่ใช่คนที่แสดงตัวเป็นหมาอย่างที่เขากล่าวอ้าง หรือผู้แทนที่ทำตัวหมา ๆ มักอ้างว่าทำเพื่อประชาชน โดยในฉบับนี้ เราจะได้นำเกร็ดเรื่องหมาอย่างที่ท่านไม่เคยได้ทราบที่ไหนมาก่อนให้ได้ยลโฉมกัน เพราะในสังคมไทยบ่อยครั้งที่หมาเขาไปมีบทบาทด้วยในหลาย ๆ มิติ

ใครจะไปรู้ว่ารัฐบุรุษอาวุโส ปรีดี พนมยงค์ ก็มีมุมที่เล่นกับหมา ถูกหมาวิ่งไล่กัด เคราะห์ดีที่ยังเยาว์ วิ่งเร็วรอดพ้นจากการถูกหมากัดได้ หรือ ส. ศิวรักษ์ เองก็เคยเล่าให้ฟังว่า

"ป้าหมาชื่อจริงแกชื่อว่า 'อิ่ม' บ้านป้าหมาอยู่แถว ๆ ซอยทรัพย์ ซึ่งป้าหมาเป็นเพื่อนกับพวกน้า ๆ และป้า ๆ ของข้าพเจ้า
ตอนเด็ก ๆ เวลาที่ข้าพเจ้าไปบ้านป้าหมา ก็ไม่รู้จะไล่หมาที่บ้านป้าหมายังไง เพราะหมาบ้านป้าหมาแกดุมาก เลยคิดได้ว่า... 'ป้าหมาข๋า ๆ ...ช่วยดูสุนัขให้หน่อย'"

นอกจากเรื่องหมา ๆ ที่กล่าวมานี้ ยังมีบทความที่น่าสนใจอื่น ๆ หลายอย่าง อาทิ สมเด็จพระนเรศวร : วีรกษัตริย์ร่วมไทยและไทใหญ่? ที่รจนาโดยอาจารย์สมฤทธิ์ ลือชัย คอลัมนิสต์ประจำฉบับ ซึ่งประเด็นพระนเรศวรนั้น ถูกพูดถึงกันกว้างขวาง โดยมากแล้วจะเป็นในทางสรรเสริญ และสดุดีความกล้า ฯลฯ แต่อาจารย์สมฤทธิ์ เคยบอกว่า “ผมชอบทำให้คนอกหัก”