โลกที่กระจัดกระจาย

จำได้ว่าผมใช้เวลาเขียนเรื่องเล่าขนาดสั้นเรื่องนี้ 21 วัน ณ บ้านพักหลังเล็กๆ บนเกาะกลางทะเลอันดามัน

ตอนนั้นเป็นฤดูมรสุม ปลายปี 2542

ผมออกจากกรุงเทพฯ ช่วงปลายเดือนกันยายนปลายทางคือเกาะกลางทะเลอันดามัน ในเป้มีเพียง สมุดบันทึก ปากกา ดินสอ เปลสนาม และเสื้อผ้าไม่กี่ชุด นอกนั้นไม่มีอะไรอื่น ไม่มีแม้แต่หนังสือสักเล่ม

ผมเลือกบ้านพักหลังสุดท้ายในดงมะพร้าว ติดเนินเขาด้านหลังเกาะ ความเงียบไหลไปรวมกันอยู่ที่นั่น ผมตะลุยเขียนต้นฉบับทั้งวันทั้งคืน ไม่กำหมดกฎเกณฑ์ไม่จัดตารางเวลาให้ตัวเอง ง่วงก็นอน หิวก็เดินไปกิน อาหารที่ครัวส่วนรวม เมื่อเรื่องราวซึ่งกำลังเล่าเกิดติดขัด ผมก็จะลงไปเดินที่ชายหาด เก็บเปลือกหอย ปล่อยให้ปลายคลื่นโลมเลียเท้า พร้อมกับขัดเกลาเรื่องราวที่กำลังเขียนอยู่ในหัว

คืนหนึ่ง ผมดิ่งจมอยู่กับเหล่าตัวละคร ล่องโล้ไปกับคลื่นอารมณ์ของพวกเขา ยามเช้าเปิดประตูบ้านพักออกมา ต้นมะพร้าวทอดกายระเกะระกะรายรอบที่พัก เมื่อคืนผมรู้แค่ว่าลมแรงมาก แต่ไม่คิดว่าจะรุนแรงขนาดนี้

คืนวันเลื่อนไหลไปเช่นนั้น กระทั่ง “เรื่องราวในเรื่องเล่า” ดำเนินมาถึงบรรทัดสุดท้าย ผมหอบต้นฉบับกลับกรุงเทพฯ ขัดเกลาจนพอใจ ปี 2543 ผมส่งต้นฉบับไปตีพิมพ์ที่หนังสือพิมพ์มติชนสุดสัปดาห์ ต้นปี 2544 เรื่องเล่าเรื่องนี้ก็ปรากฏกายในรูปหนังสือเล่ม

ณ วันนี้หนังสือเล็กๆ เล่มนี้มีอายุครบ 10 ปีพอดี ส่วนมันจะมีอายุยืนยาวมากไปกว่านี้หรือไม่ ผมไม่รู้ ผมรู้แค่ว่าใช้เวลาไปกับมัน 21 วันเต็มๆ

เป็น 21 วันที่เคี่ยวกลั่นมาจากเรื่องเล่าอันเก่าแก่ ท่ามกลางมรสุมทางประวัติศาสตร์