ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง

‘ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง’ เป็นวรรณกรรมทันทึกที่แฝงข้อคิดและความหมายให้ต้องใคร่ครวญ เจ้าตัวเบื่อ-เจ้าตัวเหงา เป็นตัวอันตรายที่กัดกินใจมนุษย์ให้ชีวิตสิ้นสุดสิ้นความหมาย แต่น้อยนักที่มนุษย์จะรู้จักและมองเห็นมันอย่างแท้จริง ส่วนมากมองผาดแล้วผ่านเลย ปล่อยให้มันสูบดูดพลังจากใจจนใจนั้นแห้งเหือด

ถ้าเพียงแต่ยอมสละเวลา “มองย้อนดูข้างใน” ย่อมจะเห็นได้โดยไม่ยากเลยแต่ก็อีกนั่นแหละ การมองย้อนเข้าข้างในมันไม่ชวนสนุกแล้วยังชวนให้น่ากลัวเมื่อนึกว่าอาจจะพบ “อะไร” ที่ไม่อยากพบหรือได้รู้ “อะไร” ที่ไม่อยากรู้ ก็เลย...อย่ามองอย่าดูมันเสียดีกว่า...ปล่อยมัน ยอมให้มันเป็นทาสของความเหงา ความเบื่อต่อไป

คุณหญิงจำนงศรีได้บันทึกความรู้สึกนึกคิดที่ผุดโผล่ขึ้นมาในช่วงเวลาของการฝึกปฏิบัติธรรมที่สวนโมกขพลาราม เป็นบันทึกของนักปฏิบัติธรรมที่เคยเป็นนักคิด นักเขียน นักจัดกิจกรรม ซึ่งย่อมคุ้นเคยแก่การมีจิตที่ไม่เคยหยุดนิ่ง เป็นจิตที่คอยเฝ้ามอง..สังเกต..วิเคราะห์วิจารณ์จากสิ่งที่ผ่านมาโดยไม่ปล่อยให้ผ่านไปและด้วยการเทอารมณ์ลงไปในสิ่งนั้นอย่างเต็มที่...ฯลฯ