ท่องไปในไพรกว้าง

ราวปี พ.ศ. 2534 พม่าได้เปิดป่าให้เช่าซื้อสัมปทานทำไม้ได้มีบริษัททำไม้หลายบริษัทจากประเทศไทยได้เข้าไปเช่าซื้อสัมปทานป่าไม้ของพม่าหลายแปลง ตลอดแนวตะเข็บชายแดนของรอยต่อระหว่างประเทศ ทำให้ต้องตัดทางเข้าไปเพื่อบรรทุกไม้กลับออกมา แต่ก็มีบางส่วนที่ล่องลงไปตามลำน้ำบังคะยูและออกสู่ทะเลที่เมืองเป,อ่าวเมาะตะมะ การเดินทางเข้าพม่าจึงสะดวกสบายกว่าแต่ก่อนมากตามด่านที่เปิดเป็นช่องผ่อนปรนซึ่งสมัยก่อนต้องเดินเท้าเพียงอย่างเดียว ก็สามารถนำรถยนต์เข้าไปได้ และยังเดินทางได้ไกลขึ้น แต่ใช้เวลาน้อยลง สมัยนั้นพวกเราตะลุยเที่ยวป่าพม่ากันอย่างเป็นวรรคเป็นเวร แทบจะไม่ได้อยู่เมืองไทยกันเลย เสน่ห์ของผืนป่าอันบริสุทธิ์ ทำให้พวกเราพากันหลงระเริงอย่างหัวปักหัวปำ เที่ยวป่าอยู่ป่ากันจนการงานแทบจะเสียหาย แม้ว่าป่าจะถูกปิดและสัมปทานถูกยกเลิกไปแล้ว แต่พวกเราก็ยังดันทุรังไปเที่ยวกันอีกหลายครั้ง ซึ่งแต่ละครั้งก็จะได้ประสบการณ์และรสชาติที่แตกต่างกันออกไป ถนนหนทางที่เคยสะดวกสบายเพราะมีรถซุงวิ่งตลอดเวลาก็ถูกปล่อยทิ้งร้าง สะพานข้ามลำน้ำก็ขาด ดินทลายหินถล่มแคมป์พวกตัดไม้ถูกทิ้งร้าง ปางและหมอนไม้ก็ถูกปล่อยรกเรื้อพวกเราได้เจอะเจอทั้งปัญหาและอุปสรรค รวมทั้งเรื่องราวลี้ลับที่ยากแก่การพิสูจน์ได้ ถึงแม้ว่าป่าพม่าจะเป็นอดีตแห่งความทรงจำไปแล้วก็ตาม แต่เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นก็ไม่เคยลืมเลือนไปตามวันเวลาที่เหินห่าง ผมได้พยายามถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆ ที่เคยพบพานเจอะเจอออกมาเป็นตัวอักษร ตามกำลังมันสมองและความสามารถที่พึงมีเท่าที่จะทำได้ หวังเป็นอย่างยิ่งว่า “ท่องไปในไพรกว้าง” เล่มนี้ จะได้รับการสนับสนุนจากท่านผู้อ่านเช่นเคย.... สารบัญ ท่องไปในไพรกว้าง ตะเคียนคู่ ค่าง เสือดำ และหมีควาย พุระกำ ไอ้งางอนแห่งห้วยแม่เพี๊ยะ